PubCom19 - impressies van een erelid
‘Chiel zou zeer tevreden zijn geweest en de sprekers met instemming hebben aangehoord. Ze zouden hem af en toe zelfs met stomheid hebben geslagen – en dat wil wat zeggen voor de naamgever van de Galjaarddag’. Die gedachten gingen tijdens PubCom19, op 31 oktober in ‘Spant’ in Bussum, een paar keer door mij heen. Want: wat een opkomst, wat een elan en wat een bevlogenheid bij al die collega’s. Dat ‘onze club’ in de afgelopen jaren tot volwassenheid is gegroeid, wist ik natuurlijk.
Ik beperk mijn bezoek aan evenementen van Logeion tegenwoordig tot één of twee gelegenheden per jaar (meestal de Galjaarddag en C-day met de Verkiezing van de Communicatieman/vrouw van het Jaar), maar dat is meer dan voldoende om te weten dat Logeion in weinig meer lijkt op de vereniging waarvoor ik in de jaren ’70, ’80 en ‘90 actief was, waarvan tussen 1984 en 1988 als voorzitter.
Het enthousiasme van de (oud-)collega’s die de bijeenkomsten bezoeken is nog altijd ongekend groot. Immers, wat een kans om met gelijkgestemden te praten over je eigen ervaringen, de problemen waar je in je werk tegenaan loopt en de oplossingen die je daarvoor hebt gevonden. En wat goed om te horen hoe anderen tot hun aanpak zijn gekomen en wat jij daarvan kunt gebruiken in jouw werksituatie.
Neem nu de Galjaarddag. Ik blijf de PubCom zo noemen, want ik vind dat de naam van Chiel Galjaard (medeoprichter van de Vereniging van Voorlichters van Lagere Publiekrechtelijke Lichamen/VVA – later Vereniging voor Overheidscommunicatie/VVO) niet verloren mag gaan in onze gelederen. Hij stond aan de wieg van een lange reeks cursussen binnen en buiten de vereniging en stelde het curriculum samen van de eerste hbo-opleidingen in de communicatie. Het is dus niet overdreven te zeggen dat een heel groot aantal aanwezigen in 'Spant' veel aan hem te danken heeft, al weten ze dat zelf misschien niet.
Wie had kunnen denken dat de Galjaarddag – begin jaren ‘00 begonnen als Galjaardlezing en -prijs en later samengevoegd tot één Galjaarddag – zo’n hoge vlucht zou nemen. In de beginjaren waren we al blij als er voor de lezing meer dan enkele tientallenden belangstellenden waren. En er waren jaren dat de inzendingen voor de Galjaardprijs de tien niet haalden.
En zie nu eens: zo’n 200 aanwezigen in ‘Spant’ en tegen de 40 inzendingen voor de prijs. Er zijn zelfs jaren geweest van meer dan 60 inzendingen! Na een eerste beoordeling in regionale jury’s (die zijn er ook nog niet zo lang, maar wat een prima idee was dat) bleven er vijf over die werden voorgelegd aan de vakjury en waarover de leden van Logeion konden stemmen. Dat deden er meer dan 3250. In een puike presentatie aan het begin van PubCom19 lichtten de genomineerden hun werk en inzending nog eens kort en krachtig toe.
Friso Fennema, directeur Communicatie van het Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat, hield vervolgens de Galjaardlezing (die heet tegenwoordig 'keynote speech', geloof ik, maar waarom eigenlijk?) over het thema ‘polarisatie’. Daarop volgden drie indrukwekkende verhalen van ‘ervaringsdeskundigen’: burgemeester Froukje de Jonge van Stadskanaal, documentairemaker en schrijfster Fidan Ekiz en onderzoekster Hanneke Felten. De zaal was er stil van, zoals ook bij de verhalen in de workshops. En steeds moest ik denken aan Chiel Galjaard, die vast vanaf zijn wolkje (hij overleed in januari 2002) goedkeurend heeft zitten toekijken.
De jaarlijkse Galjaardprijs, voor de beste prestatie in publieke communicatie, ging naar Amsterdam voor het met een groep bewoners opgezette project ‘We live here’. Zeer terecht, vond ik als Rotterdammer.
En toen kwam het afscheid van Guido Rijnja, niet alleen erelid van Logeion, maar ook mijn persoonlijke maatje door de jaren heen. Met wie ik vele diepgaande en inspirerende ontmoetingen heb gehad over ‘ons mooie vak’; begaafd nakomeling van Chiel Galjaard, met wie ik aan het begin stond van de Galjaardlezing en –prijs. Voor de prijs ontstond het idee tijdens de nazit na de crematie van Chiel. Een droevige gelegenheid, maar ook één die nieuwe perspectieven opende. Twintig jaar lang was Guido erbij en wist hij collega’s te inspireren met zijn woorden en bulderende schaterlach. De dank die de vereniging hem toebracht in de vorm van een trofee is dan ook meer dan verdiend.
Vandaar mijn woorden aan het begin van deze bespiegeling: Chiel zou tevreden zijn geweest over wat er door zijn ‘leerlingen’ tot stand is gebracht.
Geschreven door: Henny Strooij, erelid van Logeion sinds 2009