Solliciteren: het spel meespelen of niet?
Naar aanleiding van een schoolproject was studente Maaike Schupp zo onbevreesd om haar column naar ons te sturen. Misschien is haar verhaal herkenbaar of ligt dit al ver achter je, maar Maaike heeft uit eigen ervaring een veel voorkomende young professional situatie geschetst.
Solliciteren blijft altijd een dingetje. Ga ik mijzelf verkopen precies zoals ik ben of ga ik me beter voordoen?
Sollicitatiegesprekken voeren is geen favoriete bezigheid van mij. En mijn waslijst aan bijbaantjes betekent niet dat ik veel ervaring heb met zulke conversaties. Het is alweer een tijd geleden, dat ik mij representatief heb moeten aankleden voor een goede eerste indruk. Op zoek naar een communicatiestage zat ik op afspraak bij mijn huidige werkgever. Ik werd uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek, dacht ik...
Een pittige dame in een strakke spijkerbroek komt de trap aflopen. Ik neem plaats in een simpel vergaderzaaltje met oerlelijke goedkope wachtkamerstoelen. Mijn gesprekspartner schuift aan en ik zet nog snel mijn bril op. Slecht plan. Ik heb pas sinds een paar dagen twee nieuwe jampotglazen. In plaats van dat het de hoofdpijn vermindert, kijk ik nu scheel als een otter en voel ik mijn hartslag in de ader op mijn voorhoofd. Zij richt een kanon met vragen op mij, maar ik kan me moeilijk concentreren.
Desondanks schud ik soepel de antwoorden uit mijn mouw. Mevrouw de communicatiemanager knikt enthousiast met haar hoofd. Gelukkig verloopt het gesprek aardig. Totdat zij vraagt: "Wat is jouw toegevoegde waarde als communicatie-expert?". Mijn benen beginnen te trillen. Om tijd te winnen neem ik een grote slok van mijn water. Ga ik nu enorm opscheppen of zal ik toegeven dat ik nul ervaring heb? Ik doe een poging om de vraag te beantwoorden.
Voordat ik het weet, vertel ik de sterkste verhalen. Ik vertel over mijn geschreven teksten. Ik verkoop ze als een dure sportwagen terwijl het eigenlijk een roestbak is van twintig jaar oud. Mijn antwoorden veranderen van het een beetje mooier maken dan het is, in een theatershow met alles erop en eraan. De leugens stapelen zich op en ik voel me steeds minder op mijn gemak. Een uur later loop ik richting de uitgang. Ik voel me opgelicht. Een kennismakingsgesprek? Ammehoela, het is gewoon een kruisverhoor. Ik schud haar de hand en bedank haar voor de tijd. Met een vriendelijk gezicht geeft ze mij een knipoog en zegt: "We zien elkaar snel".
Ik kan het niet geloven. Slechtste voorbereiding ooit. Blijkbaar hebben mijn leugens indruk gemaakt. Diezelfde avond mailt zij mij dat ik ben aangenomen. Maar ik kan het niet. Wie houd ik nou eigenlijk voor de gek? Ik ben bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen. Volgende keer toch maar wat minder praatjes.