Logo Zoeken

Column C#2: De zwijgende meerderheid

11 maart 2016Noelle Aarts

Vol staan de kranten met artikelen over het zoveelste protest bij de aankondiging van een azc in dorp of wijk. Telkens weer met foto’s van onruststokers die in steeds heftiger bewoordingen hun onvrede over de komst van vluchtelingen kenbaar maken. ‘Ausländer Raus’, ‘Grenzen dicht’, ‘Eigen volk eerst’. We kijken niet meer van op van dergelijke uitspraken. 

C1 Noelle Aarts Art of Dialogue.jpg

Daar tegenover staat een meerderheid die denkt en handelt vanuit compassie met de mensen die de oorlog ontvluchten. Deze meerderheid zwijgt. In plaats van praten steken velen van hen de handen uit de mouwen om, naast hun dagelijkse werkzaamheden, het leven van de vluchtelingen iets aangenamer en zinvoller te maken. De mensen die deze meerderheid vormen organiseren zich niet. Zij behoren niet tot een eenduidige ideologische groep. Het zijn normale mensen, ze zitten overal. Precies daarom horen we ze niet in het publieke debat en spreken we van de zwijgende meerderheid. Nieuws is immers wat afwijkt van het normale, zo leert Joris Luyendijk ons. Over de brave mensen en de dagelijkse dingen die voorbij gaan, lezen we niet in de krant. In plaats daarvan berichten de media over misstanden, conflicten, oorlog en schandaal. Hoe extremer, hoe beter. Zo krijgen de grootste schreeuwers de meeste aandacht. Het onbedoelde gevolg: de schreeuwende minderheid bepaalt het discourse in de samenleving.

Het probleem is dat we dit discourse gaandeweg beschouwen als de heersende opinie. We worden er immers dagelijks mee geconfronteerd. Met als gevolg dat steeds meer mensen in de dagelijkse gesprekken die zij met elkaar voeren nationalistische uitspraken doen, dat die uitspraken in steeds bredere kringen worden geaccepteerd, en vervolgens de rechtvaardiging vormen voor maatregelen die een decennium geleden volstrekt onaanvaardbaar waren geweest: Europese landen worden gescheiden met prikkeldraad, we maken onderscheid op basis van fysieke kenmerken van mensen en we dringen er op aan onze wetten aan te passen om een aparte behandeling van ‘potentiële’ terroristen mogelijk te maken. Aangejaagd door de media maken we in onze dagelijkse gesprekken het ongewone normaal. Het wordt hoog tijd dat zowel de media als iedereen die meepraat verantwoordelijkheid neemt om die onbedoelde gevolgen te voorkomen.