My guilty pleasure
Ik moet iets bekennen. Ik heb me de afgelopen weken bijzonder goed vermaakt met de Brazes-perikelen. En niet omdat een van de twee hoofdpersonen André heet of omdat mijn kapster toevallig bij het inmiddels beroemde concert op Curaçao aanwezig was en daar tot in detail over vertelde. Nee, ik vind het gewoon boeiend en vermakelijk. Waar mensen als Johan Derksen of Ruud de Wild op een gegeven moment aangeven er helemaal klaar mee te zijn, mag het van mij nog wel even doorgaan. Is ook niet moeilijk hoor. Vanaf het allereerste nieuws dat ik via mijn mobiele telefoon binnenhaalde, zorgde mijn Google-algoritme er een paar keer per dag voor dat ik volledig op de hoogte was, daar hoefde ik helemaal niets voor te doen. En zo blijf ik op de hoogte en vind het amusant en fascinerend tegelijk om te zien hoe twee mensen letterlijk niet van elkaar af konden blijven, dat allemaal deelden op sociale media en in amper 48 uur alle sporen probeerden te wissen.
En gelukkig weet ik nu ook dat het niet alleen mijn guilty pleasure is. In een boeiend artikel in het AD werd mij duidelijk hoe het komt dat dit soort nieuws ons leven gaat bepalen: https://www.ad.nl/sterren/waarom-je-alles-wil-weten-over-andre-en-bridget-die-seksen-in-het-flessenhok~ada0e362/. Het volgen van celebrities, de aandacht voor de sterren is zelfs onderwerp van wetenschappelijk onderzoek. Of zoals Jaap Kooijman (mediawetenschapper aan de Universiteit van Amsterdam) het verwoordt: “We moeten sterren kunnen bewonderen. Anders hebben we ook geen reden om ze onze aandacht te geven.” En gelukkig hebben we in Nederland ook de beschikking over een heuse artiestenpsycholoog Daisy Gubbels, die er aan toevoegt dat “bekende mensen in hun leven dingen bereiken die wij niet bereiken. Dat maakt hen interessant. En dat zij succes hebben, geeft ons vervolgens het perspectief dat wij dat ook kunnen.’’
En dus doe ik, samen met andere Nederlanders, twee dingen met onze BN’ers: we zetten ze op een voetstuk, kijken tegen ze op en verlekkeren ons tegelijkertijd aan allerlei privédetails die we zelf nooit met de buitenwereld zouden delen. En dit is van alle tijden zoals in hetzelfde artikel staat te lezen; in de 19e eeuw verlekkerden Nederlanders zich aan het leven van Willem Bilderdijk en Multatuli (die tweehonderd jaar geleden Max Havelaar schreef), die dat zelf ook cultiveerden. Of zoals Kooijman het noemt: “de economie van de aandacht was geboren”. En die heeft vervolgens een vlucht genomen met het populair worden van eerst televisie en recent internet en sociale media.
De economie van de aandacht; ik maak er volop deel van uit en consumeer bijna iedere dag met veel plezier. Het werkt bijna verslavend.