Prikkels - Piep piep hallo
Dat waren de woorden van een eigenwijs zwart kuikentje dat in mijn jeugd regelmatig op woensdagmiddag op de tv voorbij kwam rennen. En als ik eerlijk ben, was het eigenlijk best wel een irritant kuikentje, dat te veel in het rond liep te piepen en voortdurend om aandacht vroeg. De afgelopen dagen, weken moest ik steeds aan Calimero denken. Ik had een aantal dagen vrij en daarom voldoende tijd om discussies op bijvoorbeeld Twitter te volgen.
Discussies over interessante onderwerpen, zoals het klimaatakkoord, het vuurwerkverbod, de verhoging van belastingtarieven op groenten en fruit. Onderwerpen die velen van ons aangaan en waar je rustig eens wat langer over kunt nadenken. Ook omdat het onderwerpen zijn die een wat langere adem hebben en die onze samenleving niet alleen op korte termijn veranderen.
Wat mij blijft verbazen is de toon en de inhoud van de reacties op Twitter. Natuurlijk, je hoef je het niet met Erik Mouthaan of Gerrit Hiemstra eens te zijn, maar de manier waarop sommige Calimero’s hun onvrede uiten is merkwaardig en tenenkrommend. Twitteraars die al sinds 2009 of 2011 op het medium zitten en inmiddels 23 of 117 volgers hebben, voelen zich geroepen om mensen met een andere mening en public aan de schandpaal te nagelen. Ik geef toe, ik heb me er zelf ook wel eens schuldig aan gemaakt en via Twitter de helpdesk van een online retailer of het social media team van de NS bestookt. Maar heeft het iets geholpen? Nee. Heeft het bijgedragen aan een oplossing? Nee. Je blijft toch een beetje een minderheid die bestaat uit gefrustreerde kuikentjes.
Ik hoop op een 2019 met meer aandacht voor de stille meerderheid, die wel bij wil dragen aan oplossingen. Minder aandacht voor de Calimero’s die niet verder komen dan signaleren van problemen en het uiten van ontevredenheid. Ik hoop op meer dialoog en minder gepiep.