Column C#6: Kinderen
Laatst zat ik in de trein van Amsterdam naar Nijmegen. Het was vol in de trein, de zitplaatsen waren allang vergeven. In Utrecht stapte een familie in: een vader, een moeder, twee kinderen en een lading flinke koffers. Het was duidelijk dat ze een lange en verre reis achter de rug hadden. Desondanks hadden de kinderen, ergens tussen de acht en tien jaar oud, veel plezier. Ze zongen liedjes, zaten elkaar een beetje te plagen en moesten erg lachen om zichzelf.
Bij de zichtbaar vermoeide ouders wekte dit gedrag vooral grote irritatie op: hou op met dat lawaai, doe eens kalm, wees nou stil, zo werden ze gemaand. Toen dat niet hielp, werden de kinderen hardhandig uit elkaar gerukt. Het meisje kwam onder de hoede van de vader, het jongetje werd tussen zijn moeder, het raam en mijzelf ingeklemd.
Hij keek om zich heen, ik zag hem nadenken over de mogelijkheden die hem restten. Even later had hij iets gevonden. Met zijn adem liet hij het raam beslaan om daar vervolgens op te gaan tekenen. Maar helaas, moeder zag het, veegde de tekening met haar mouw weg en zuchtte: hou nou eindelijk eens op en luister nou eens een keer.
Ik voelde enige woede opkomen: wees blij dat je kinderen zichzelf in een beperkte ruimte met beperkte middelen zo goed weten te vermaken. Nadat ik de neiging had onderdrukt me ermee te bemoeien en de moeder aan te spreken, zocht ik naar een mogelijkheid een verbond aan te gaan met het jongetje. Maar toen kwamen we aan op station Veenendaal–De Klomp, alwaar zowel koffers als kinderen door de ouders het perron op werden geduwd.
Ik bleef achter met grote vragen. Hoe zou de vakantie van die mensen eigenlijk zijn geweest? Wat zal er van die kinderen worden als enthousiasme en creativiteit zo genadeloos de kop worden ingedrukt? Hoe zo: luister nou eens een keer? Hadden die ouders maar wat beter naar hun kinderen geluisterd. Dan hadden ze samen plezier kunnen hebben en waren ze vast niet zo chagrijnig geweest.
Noelle Aarts
Bijzonder hoogleraar strategische communicatie (Logeion-leerstoel)