Een lesje crisiscommunicatie
Nee, ik ga het niet hebben over de speech van Joe Biden tijdens zijn inauguratie. Ik ga het niet hebben over de optredens van Lady Gaga en Jennifer Lopez. En nee, ik ga het ook niet hebben over de verpletterende indruk die Amanda Gorham achterliet met haar gedicht tijdens de inauguratie van de 46e president van de Verenigde Staten. Dat hebben al genoeg mensen gedaan en veel beter dan dat zou ik niet kunnen. Op de dagen na de inaugaratie hield Jennifer Psaki, de nieuwe perschef van het Witte Huis, haar eerste ‘press briefings’ en die waren gelukkig heel anders dan we de afgelopen vier jaren gewend waren. Tijdens haar eerste optredens liet Psaki zien wat de elementen zijn van goede communicatie in tijden van crisis, de staat waarin de Verenigde Staten al maandenlang verkeren.
De belangrijkste vuistregels van crisiscommunicatie staan natuurlijk in bijna alle handboeken en iedere woordvoerder of crisismanager kan er midden in de nacht voor wakker gemaakt worden. Maar, het is altijd goed om te zien - en ervan te leren - hoe ze op een goede manier in de praktijk worden gebracht (lees vooral ook de mooie analyse van Forbes-redacteur Edward Segal).
- focus op transparantie en het geven van de juiste informatie;
- inhoud is belangrijker dan de vorm;
- toegeven dat je iets niet weet is geoorloofd, het is in ieder geval beter dan een leugentje om bestwil, dat een doodzonde is in de crisiscommunicatie;
- een consistente boodschap is cruciaal.
Een belangrijk vijfde element, dat afgelopen weekend in een helder opiniestuk van vakgenoten Ingo Heijnen en Arien Stuijt in het Financieel Dagblad n.a.v. de communicatie over de aangescherpte coronamaatregelen terecht werd benadrukt, kwam helaas nog wat minder goed uit de verf naar voren: bied perspectief. Maar dat heeft wellicht meer te maken met het gebrek aan licht aan het einde van de covid-tunnel in de Verenigde Staten, dan aan iets anders. En dat geldt misschien ook wel voor de situatie in ons eigen land.
Hoe graag we het zouden willen, een perspectief van een samenleving die niet langer gebukt gaat onder de impact van het het virus en de daaraan gerelateerde maatregelen is er op dit moment helaas volgens mij nog niet. Tot die tijd lijkt het toch vooral te gaan om zo goed mogelijk te anticiperen op voortdurend veranderende omstandigheden. Dat is geen gemakkelijke route. Natuurlijk mag je daar verschilllend over denken. Dat hoort bij onze samenleving. Maar de binnenstad van Eindhoven in een slagveld omtoveren, de ramen van een ziekenhuis ingooien of urenlang kat en muis spelen met handhavers is mijn ogen niet de weg die we moeten bewandelen.