Logo Zoeken

Ni Hao

8 december 2020André Manning

Hebben jullie het meegekregen? Afgelopen week heeft China als tweede land een vlag op de maan geplaatst. Ruim vijftig jaar nadat daar door Buzz Aldrin en zijn Amerikaanse collega-astronauten hun Stars and Stripes werd neergezet, waarvan er nog steeds aantal staan. Het plaatsen van de Chinese vlag op de maan is symbolisch voor de (groei)ambities van het land, dat in 2049 de honderdste verjaardag viert als volksrepubliek. Een verjaardag waarop China de mondiale hegemonie naar zich toe moet hebben getrokken. 

Andre Manning blog.jpg

Dat is de ambitie van de huidige president Xi Jiping zoals hij die op het meest recente partijcongres ontvouwde. Met als belangrijkste elementen: een sterk leger, een snel groeiende economie, een groene samenleving en technologische onafhankelijkheid. En wat dat voor de rest van de wereld betekent, is nog onduidelijk. Hoewel, de opmars van China als economische supermacht is in volle gang en de vraag is niet langer of het de Verenigde Staten voorbij zal streven als grootste economie ter wereld maar wanneer.

Niet alleen economisch, maar ook op andere terreinen is het mogelijk dat China de rol van Amerika overneemt. Een interessante denkoefening is wat dit zal betekenen voor ons communicatievak, dat voor een groot deel gestoeld is op een Angelsaksische traditie. Gaat dat de komende jaren veranderen onder invloed van hoe er in China over communicatie wordt gedacht? Een voorbeeld ter illustratie; drie jaar geleden bezocht ik een tentoonstelling over Dzenghis Khan in het nationaal militair museum in Soesterberg. Achteraf gezien een unieke ervaring, want deze zou nu in Nantes te zien zijn. Echter... het museum in Nantes trok een maand geleden de stekker uit de tentoonstelling na vergaande bemoeienissen van Peking over de inhoud ervan.

Een ander voorbeeld: eerder dit jaar stond er in het het Financieel Dagblad een open brief van de Chinese ambassadeur in Nederland aan “de Nederlandse vrienden”, onderdeel van een grotere pr-campagne naar aanleiding van de beschuldigingen aan China hoe het met het coronavirus om was gegaan. Ook in 2019 stuurden de Chinese regeringsleiders een “open brief” aan verschillende internationale media met het dringende verzoek om toch vooral onpartijdig verslag te doen van de situatie in Hong Kong (vakgenoot Piet Hein Coebergh schreef er een interessante column over).

En bij een van mijn vorige werkgevers had ik ooit de discussie over demonstraties voor de ingang van een van onze Chinese vestigingen. Demonstraties die door mijn collega werden ontkend, omdat in China niet dezelfde berichten op social media verschenen als bij ons. Laten we hopen dat deze voorbeelden niet de opmaat zijn van hoe ons vak zich in de praktjk gaat ontwikkelen wanneer de mondiale heerschappij van China niet alleen economisch is.