Prikkels - Back to school
Een paar weken geleden was ik terug op de plek waar ik mijn middelbare schooljaren heb doorgebracht: het Ubbo Emmius Lyceum in Stadskanaal. De school bestaat dit jaar honderd jaar en dat is natuurlijk een goeie reden voor een reünie. Het was een gezellige, drukke boel op een school waar in de hoogtijdagen ongeveer 1.500 leerlingen op zaten, in mijn jaar alleen al acht brugklassen.
Niet iedereen was op die bewuste zaterdag gekomen, maar toch waren er redelijk wat bekende gezichten (en ook minder bekende gezichten die ik amper herkende). Op een hele enkele uitzondering na, zijn we allemaal goed terecht gekomen. Maar natuurlijk worden successen eerder gedeeld dan mislukkingen.
Bij binnenkomst op de school werd ik begroet door Sjoerd de voormalige conciërge, die ik direct herkende. En hij mij ook. Dat is niet zo raar als je er acht jaar hebt rondgelopen en het maximale uit de school hebt gehaald. En nu klink ik als een ouwe zak, maar gelukkig kon dat in die tijd nog. Er was nog ruimte om je een jaar alleen maar op je favoriete sport of andere hobby te richten of geruime tijd ziek te zijn en dus te blijven zitten. Maar daarover later meer.
Mijn middelbare school was een merkwaardige mix van rust en creativiteit, die misschien wel des te opmerkelijker is, omdat de Veenkoloniën nou niet het toonbeeld van frivoliteit en creatieve uitspattingen zijn. Het kanaal waarnaar het dorp is vernoemd is een 17 kilometer lange rechte streep water, waar Bordewijk ooit nog een verhaal over heeft geschreven. Ook bij de ruilverkaveling in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw is de rechte lijn dominant geweest bij de inrichting van het landschap.
Zoals gezegd, er was ruimte om naast school ook (voor een bepaalde tijd) iets anders te doen of uit de running te zijn om andere redenen. Daarnaast bestonden bijscholingsklassen of huiswerkinstituten ook nog niet. Dat is tegenwoordig heel anders. Ik las dit weekend dat een op de drie middelbare scholieren buiten school bijles, huiswerkbegeleiding of examentraining krijgt. Op de middelbare school van één van mijn kinderen stond onder aan de maandelijkse nieuwsbrief een advertentie van een lokaal huiswerkinstituut. In mijn ogen een brevet van onvermogen voor de middelbare school, maar ik heb er nooit iemand anders over gehoord.
Natuurlijk hoeven we de klok in ons onderwijssysteem niet terug te draaien en moeten we open staan voor vernieuwing. Daarom ben ik blij dat ik regelmatig contact heb met de collega’s uit het hoger en wetenschappelijk onderwijs, die voortdurend bezig zijn het onderwijsaanbod en de manier van lesgeven af te stemmen op de wensen van de studenten en de praktijk. Gelukkig zonder huiswerkinstituut of bijlessen.