Prikkels – Ze gingen niet
Vrienden van mijn ouders hadden vroeger op het toilet een moppenboek van Max Tailleur liggen. Toen ik jong was begreep ik negen van de tien moppen eigenlijk niet en kon ik er niet om lachen. Eerlijk gezegd kan ik er nog steeds niet om lachen. Naast de boeken had Max Tailleur ook een heuse geinlijn. Je kon voor een klein bedrag een telefoonnummer bellen en dan hoorde je een krakkemikkig bandje met een mop van Tailleur. Dat heb ik een keer gedaan. Ik was een illusie armer toen ik de vraag hoorde of ik de mop kende van Sam en Moos die naar Parijs gingen? “Ze gingen niet”, en een harde lach volgde.
Ze gingen niet. Daar moest ik afgelopen week aan denken toen de groep Pakistaanse burgers, die aanstoot had genomen aan de cartoonwedstrijd van Geert Wilders, hun mars van Lahore naar Islamabad had afgeblazen. Dit was geen flauwe grap maar het resultaat van het niet doorgaan van de cartoonwedstrijd zelf, of tekenwedstrijd zoals deze later werd gebagatelliseerd. Ze gingen niet en de tekenwedstrijd ging niet door, maar het kwaad was inmiddels geschied. Doodsbedreigingen richting de bedenker van de tekenwedstrijd, een arrestatie op Den Haag Centraal, een handelsmissie die voorlopig niet doorgaat en een regering die met de handen in het haar zat en zich afvroeg hoe hiermee om te gaan. Een tekenwedstrijd die in korte tijd veel aandacht van de media kreeg en tegelijkertijd op weinig begrip in de Nederlandse samenleving kon rekenen.
Op hetzelfde moment kwam een berichtje voorbij van een gewaardeerd collega uit het vak. Een berichtje, of eigenlijk meer een oproep, om nadrukkelijker na te denken over #dilemmalogica. In de communicatie zou niet de gedroomde oplossing of het gewenste resultaat centraal moeten staan, maar juist het communiceren en de dialoog over problemen en lastige vraagstukken. Met erkenning van een probleem of vraagstuk, ordening van de belangrijkste zorgen daaromheen en het bieden van een perspectief als de drie belangrijkste elementen van #dilemmalogica. Stof tot nadenken, omdat het over een andere manier van communiceren gaat. Zeker waar als het gaat over complexe vraagstukken. Met minder focus op ‘framing’ en ‘spinning’. Ordening van zorgen en het bieden van perspectief ontbraken bij het lanceren van de tekenwedstrijd. Het leek op een traditionele, goedkope publiciteitscampagne bedacht in een medialuwe zomer in De Haag. En zo werd het een typisch voorbeeld van 'framing' en 'spinning' en een schreeuw om aandacht; geen oproep tot bijvoorbeeld een dialoog. En naar mijn mening met alleen maar verliezers als gevolg. Dat zou niet de rol van communicatie moeten zijn.