'Europese Unie vindt zichzelf steeds weer opnieuw uit'
We zijn in het Europees Parlement. Om ons heen klinkt een constant geroezemoes, van de rijen bezoekers uit alle hoeken van Europa. En van ons. Bijna een uur doen we erover om binnen te komen: de bewaking en controles zijn intens. Mijn gedachten gaan terug naar gisterochtend. Toen we in een klein zaaltje in Den Haag elkaar voor het eerst ontmoetten.
- verslag van de Brusselreis, 23 en 24 januari 2023 -
Een groep van 26 professionals uit allerlei gremia. Zoals een lobbyist van Shell, een speechschrijver voor een burgemeester en een freelance campagne- en public affairs manager (moi!). Daar kregen we de eerste lessen over de EU: hoe functioneren de bestuurslagen, wat zijn de uitdagingen, hoe komen wetten tot stand, en heel actueel: hoe kon het zo mis gaan bij mest-gate.
Thalys
Even later zaten we in de Thalys en na een hartelijke ontvangst in het hotel, begaven we ons naar een diner-changé. In een klein rumoerig Brussels restaurantje stelden we onze vragen aan de Brusselse bobo’s. We ontdekten het bestaan van de Benelux Unie, wat een kansrijk en nauwelijks belobbyd instituut bleek te zijn. ‘Daarvan gaan we gebruikmaken’, zeiden mijn tafelgenoten.
Na afloop in het hotel voelde het bed zacht en viel ik in een diepe slaap.
Gigantische zaal
Maar nu, de dag erna, staan we op deze belangrijke plek in het Europees Parlement. In die gigantische zaal waar Europarlementariërs wetten behandelen. In een gebouw dat elke maand door dertigduizend mensen wordt bezocht. Tijdens de presentatie die we krijgen, hoor ik iets wat deze dagen vaker terugkomt: Nederland lijkt ‘Brussel’ minder serieus te nemen dan andere landen dat doen. Veel landen hebben bijvoorbeeld allerlei ‘Brusselaren’ in hun nationaal parlement. En Nederland? Nul.
Klimaatcrisis
We kijken onze ogen uit, er worden volop selfies gemaakt. Concrete tips krijgen we van Europarlementariër Mohammed Chahim. Hij vertelt hoe je het meeste kans maakt om als lobbyist de aandacht te krijgen (benieuwd? Volgend jaar is er weer een reis!). Als we rond vier uur ‘s middags de Europese Wijk verlaten, ben ik onder de indruk. Van de leuke gedreven mensen die ik heb leren kennen, maar vooral van onze Europese Unie. Die zichzelf steeds weer opnieuw uitvindt en verbetert. Die niet alleen samen sterk staat tijdens oorlog en klimaatcrisis, maar ook als prioriteit heeft om de democratie te versterken (en indien nodig: te redden).
En terwijl we door de poortjes naar buiten lopen, besef ik wat voor uitzonderlijk instituut dit is. Waarvan het besluitvormingsproces zo’n enorme omvang heeft en waar zoveel cultureel en ideologisch aanpassingsvermogen nodig én beschikbaar is, dat vooral een groot ontzag op z’n plek is.