Prikkels - De (on)zichtbaarheid van de topbestuurder
Het afgelopen weekend heb ik met veel interesse de economiebijlage van het NRC Handelsblad gelezen over onze topbestuurders. En met name die pagina’s over de toenemende onzichtbaarheid van deze mannen! Want helaas, het aantal vrouwen in deze rol blijft relatief laag, ondanks de eerder uitgesproken ambitie van ons kabinet. Ik schrok wel toen ik het hele verhaal las, “Angst voor reputatieschade maakt bestuurders huiverig voor publieke optredens”, aldus de krant dit weekend. Het NRC heeft vijfentwintig bestuursvoorzitters van de grote Nederlandse bedrijven gevraagd om in gesprek te gaan over hun zichtbaarheid en het belang van publiek vertrouwen (en daar gaat het in toenemende mate om, zo laat de Edelman Trustbarometer ieder jaar weer zien).
En fascinerend is het dan om te lezen dat maar vier van de vijfentwintig hierover iets wilden vertellen. De overige 85% liet hun communicatieafdeling de uitnodiging vriendelijk afslaan. Natuurlijk kun je allerlei redenen bedenken om niet aan het verzoek van de krant mee te doen, maar is dat nog wel van deze tijd? De meeste AEX genoteerde bedrijven staan midden in de samenleving; ze leveren producten en/of diensten die in ons eigen land, maar ook ver daarbuiten in hoog aanzien staan. Of het nu om voedsel, technologie, energie of financiële diensten gaat. Ze bieden aan tienduizenden mensen werk en zijn op allerlei manieren met onze samenleving verbonden. Waarom dan die angst en die huiver om iets zichtbaarder te worden? Waarom niet deelnemen aan een dialoog over die onderwerpen die ons allemaal bezig houden? Die kunnen volgens mij alleen maar positief bijdragen aan de reputatie van je bedrijf of jezelf als bestuurder.
Echt, niemand hoeft van mij bij Eva Jinek of Matthijs van Nieuwkerk aan tafel te zitten om een mening te geven over gif in eieren of het dramatisch presterend Nederlands elftal. Maar alsjeblieft zeg, toon wat meer openheid en lef en vertel wat je nog meer bezighoudt naast omzet en winstcijfers; zoals de impact van robotisering op onze werkgelegenheid, het belang van technologie in het onderwijs of in de gezondheidszorg, het dreigend tekort aan fossiele brandstoffen en de kansen en risico’s in de financiële markten om er maar een paar te noemen. Daar willen we allemaal wel iets meer van weten en het biedt volop mogelijkheden voor al die communicatieafdelingen van deze ondernemingen om daadwerkelijk een dialoog met je omgeving aan te gaan en wat minder te gaan zenden. Wat mij betreft een handschoen die niet snel genoeg opgepakt kan worden om al die interne brainstorms over content, purpose, authenticiteit, thought leadership, storytelling en engagement in de praktijk te brengen en te breken met de onzichtbaarheid van topbestuurders en het afnemend vertrouwen in deze mannen. Wie durft?