Logo Zoeken

Ron van der Jagt: 'Karikatuur'

14 juni 2011Ron van der Jagt

Ben je net voorzitter van Logeion, word je gebeld door een journalist van Het Financieele Dagblad om je mening te geven over ‘het imago probleem van de PR-branche’. De betreffende redacteur was bezig met een artikel (zie ook het FD van 14 juni, pagina 11) naar aanleiding van de noodklok die was geluid door mensen van enkele PR-bureaus, die zich zorgen maken over de reputatie van het ‘PR-vak’. Daarbij werd al direct gesproken over het beeld van ‘boeven en belmeisjes’ die manipulatieve persberichten versturen en vervolgens redacties nabellen of het is ontvangen. Nou, dan heb je mij gelijk goed op de kast.

Ron-van-der-Jagt-landscape1.jpg

Ik heb geleerd om eerst rustig na te denken over de vraag of je moet reageren en zo ja hoe dan. Maar in eerste instantie vroeg ik me echt af onder welke steen deze mensen de afgelopen 25 jaar verstopt hebben gezeten. De vraag zelf roept al direct een sterk verouderd beeld op. Alsof er in ons vakgebied de afgelopen decennia niet enorm veel gebeurd is aan vernieuwing, verbreding en professionele ontwikkeling! Dat gevoel werd versterkt doordat de journalist in kwestie hardnekkig bleef spreken over ‘PR’, inclusief bovengenoemde associaties. Alsof het hele vakgebied van professionele communicatie niet meer is dan woordvoering en ‘een stukje in de krant’…
Natuurlijk hebben de PR-mensen die het verhaal hebben aangezwengeld ergens wel een punt. Ik heb zelf al eerder aangegeven dat ik vind dat ons vak, onze beroepsgroep én onze beroepsorganisatie te veel naar binnen gekeerd zijn en veel actiever de verbinding met de omgeving moeten leggen. Dat was ook de reden dat ik toch heb meegewerkt aan het genoemde artikel: je moet ergens beginnen. Maar de insteek om op deze manier de aandacht van het FD te trekken vond ik persoonlijk bijzonder onhandig. Een bekende die het artikel had gelezen mailde me: “Keurige reactie in een overigens vreselijk artikel. Die mensen die het aanzwengelen plassen in hun eigen badwater”. Dus ben ik er maar stevig ingegaan en heb ik gezegd dat ik “het geschetste beeld volstrekt achterhaald vind en een karikatuur van de werkelijkheid”. Om daar aan toe te voegen “dat daarmee duizenden serieuze, veelal goed opgeleide communicatieprofessionals tekort worden gedaan”.

Zoals gezegd: de positionering van ons vakgebied en de beroepsgroep van communicatieprofessionals zie ik wel degelijk als één van de speerpunten voor Logeion voor de komende jaren. Maar niet met deze invalshoek. Wel denk ik dan bijvoorbeeld aan: het innemen van een meer zichtbare rol als relevante partij in het publieke debat, het verwerven van een logische positie als gesprekspartner voor bestuurders en het leggen van verbindingen met andere disciplines. Ook kan ik me voorstellen dat we meer werk maken van het breder onder de aandacht brengen van ‘best practices’ in ons vak. Waarbij ik dus niet alleen denk aan “effectieve PR-cases” waar het FD over schrijft. Ik denk dan aan een veel breder palet aan mooie cases. Goede voorbeelden van professionele communicatie zijn er legio. Denk aan de positionering van Rabobank en Philips, aan het state-of-the-art interne communicatie platform van KPN, aan de kanteling in de beeldvorming rond de Noord-Zuid Lijn en bijvoorbeeld aan de dialoog over de toekomst van Nederland die de coöperatieve verzekeraar Achmea recent organiseerde ter gelegenheid van hun 200-jarig bestaan.

Maar het allerbelangrijkste voor de beeldvorming heb ik nog niet genoemd. En dat is dat we af moeten van dat hardnekkige Calimero-gedrag wat ook in het hoofdredactioneel van het blad Communicatie deze maand weer werd aangehaald. Daar wil ik echt mee afrekenen, net als met die oude beelden waar het FD in blijft hangen. Op die manier doen we onszelf en ons vak namelijk ernstig tekort. Ik vind dat het tijd wordt dat we als vakgebied met meer trots en zelfvertrouwen over onze professie en onze meerwaarde gaan spreken. Dat is ook de belangrijkste voorwaarde om écht iets aan de positionering en reputatie van onze beroepsgroep te doen. Natuurlijk kan het altijd beter, en blijft professionele ontwikkeling een speerpunt en onmisbare pijler voor een betere positionering. Maar voor de beeldvorming en ons eigen werkplezier is zelfbewustzijn echt een cruciaal punt.

We hebben daarbij alle recht van spreken. Communicatie is relevanter dan ooit en is voor bestuurders echt een groot thema. Deze tijd vraagt van organisaties en hun bestuurders om sensitiviteit en responsiviteit. Deze tijd vraagt om merken en reputaties met relevante en geloofwaardige beloftes die elke dag weer worden waargemaakt. Deze tijd vraagt om een goed ontwikkeld luisterend oor voor wat er leeft in 'de onderstroom'. Deze tijd vraagt om dienend, inspirerend en communicatief leiderschap. Deze tijd vraagt om identiteit, authenticiteit en autoriteit: om organisaties die deugen en die een echt en aansprekend verhaal te vertellen hebben. Deze tijd vraagt om organisaties die voortdurend vernieuwen en continu veranderen om zich aan te passen aan de omgeving. Deze tijd vraagt om organisaties en bestuurders die intern en extern het vertrouwen weten te winnen.

Allemaal zaken waar wij als vak en als beroepsgroep een centrale rol in spelen. Communicatieprofessionals spelen de hoofdrol waar het gaat om de verbinding van organisaties met hun omgeving en bij de verankering in de samenleving. Communicatieprofessionals helpen bestuurders en hun organisaties om het potentieel van de organisatie te verzilveren en alle kansen te benutten. Dat is een strategisch relevante bijdrage, die essentieel is voor het succes en de continuïteit van organisaties.

Kortom: het is de hoogste tijd dat we die oude beelden en dat Calimero-gevoel definitief ver van ons afwerpen.

Laten we als zelfbewuste beroepsgroep van communicatieprofessionals trots zijn en gaan staan voor ons vak.